Het lijkt wel of het dit jaar geen herfst wil worden. Op dit moment (half oktober) zijn nog veel bomen gewoon groen en valt er eigenlijk nog niets te genieten van alle herfstkleuren. En echte herfststormen hebben we ook nog niet gehad. Maar we zijn niet ingesust, we weten dat het allemaal in aantocht is. Het is de cyclus van de natuur: geboren worden, groeien, volwassen en volgroeid zijn en tenslotte, na kortere of langere tijd afsterven. Zo gaat het in de natuur, zo gaat het dus ook met ons, mensen. Alleen met dit verschil dat wij dat alles (bijna) helemaal bewust meemaken. Dus ook het sterven van mensen. En dat doet ons iets. We hebben iets opgebouwd, een relatie, een band van liefde, van verbondenheid met elkaar. En als dan iemand wegvalt, dan doet dat pijn. We willen hen niet missen. Daarom zetten we foto”s op de kast, kijken nog eens naar een videoband, leggen we fotoboeken aan, om hem of haar niet helemaal kwijt te raken. Ook als parochie doen we dit. In korte tijd is de gewoonte gegroeid om gedachteniskruisjes te maken, ze te gebruiken in een viering, ze bij te zetten in een gedachtenishoek, waar dan ook vaak gelegenheid is om een kaarsje aan te steken. En daar wordt veel gebruik van gemaakt.

Op 2 november zetten we de overledenen van het afgelopen jaar nog eens in het middelpunt van onze gedachten en gebeden. Zo willen we met elkaar verbonden blijven. En als wij hen al niet willen loslaten, dan God zeker niet. Daar zijn we van overtuigd. We kunnen ons niet indenken dat we zomaar in het niets zullen verdwijnen. God vangt ons op. Daarmee is het verdriet niet weg, natuurlijk niet, Daarom zijn er in onze parochies ook groepen voor nabestaanden, waar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, daarover met elkaar kunnen praten, voor elkaar een steun in de rug kunnen zijn. “Omzien naar elkaar” noemen we dit.

In diezelfde lijn is er een groep die met elkaar denkt en praat over hoe kinderen met de dood omgaan, omdat elk kind daar af en toe mee te maken krijgt.

Je gedachten over herfst zouden ook een andere kant in kunnen gaan: is het voor onze parochies ook herfst? Het lijkt er soms wel op. En soms praten we er zo over, alsof alles minder wordt en achteruit gaat. Of zitten er alweer knoppen aan de boom van ons parochieverband? Het doet goed de samenwerking tussen de 7 parochies van L-7 te zien groeien. Groepen die hetzelfde werk doen, komen bij elkaar om gedachten en ideeën uit te wisselen, om met elkaar te denken over nieuwe initiatieven.

Zo”n vredesmanifestatie zoals in september, is daar een voorbeeld van. Nu we een pastoraal werkster hebben die graag bezig is met de jeugd, is er meteen een groep gevormd die zich op deze leeftijdsgroep gaat richten. De verschillende besturen komen op zaterdag 30 oktober bij elkaar, om elkaar beter te leren kennen en van elkaar te leren. En zelfs de penningmeesters hebben elkaar gevonden en nemen samen beslissingen. En ons pastoraal team, zoals we dat noemen, is compleet. Myriam Hent brengt haar frisse en nieuwe ideeën in. 12 november ”s avonds is de presentatieviering in de kerk van Haalderen.

Allemaal tekens dat zelfs in de herfst iets kan opbloeien.
Gelukkig maar.
pastor Emiel Lammers