Ik herinner me de Goede Vrijdagen in Hoogland.
Een vriendelijk dorp met veel groen en ruimte.
Op Goede Vrijdag was het altijd net alsof de natuur zijn allermooiste kleedje aantrok - en dan totaal verstilde.
Bermen en tuinen vol kleurige voorjaarsbloemen - maar geen vogel die floot.
En zelfs de wind hield de adem in.
Misschien verbeeldde ik het me maar, onderweg naar huis en nog helemaal onder de indruk van de Kruisweg.
Ooit gaf mijn biechtvader me een boek te lezen:
"Christus wordt opnieuw gekruisigd" heette het.
In deze tijd moet ik er vaak aan denken.
Slachtoffers van zinloos geweld, van oorlog en agressie, van laksheid en onverschilligheid, vertellen -woordeloos- opnieuw het verhaal van Goede Vrijdag.
Verandert er dan nooit iets?
Heeft Jezus' dood eigenlijk wel zin gehad?
De dood hééft geen zin, nooit. Ook die van Jezus niet.
Het is pas Zijn opwekking tot leven, door God de Vader, die Zijn dood in perspectief zet.
Die zegt: de dood is het einde niet - misschien wél van dit aardse leven, maar níet van wat daarna komt en zéker niet van het ideaal waarvoor je hebt geleefd.
Niet de dood heeft zin. Maar wel: je leven te geven. Uit liefde voor mensen, uit liefde voor God.
Dát is wat Jezus deed.
Eén van de tafelgebeden uit de liturgie zegt het zo:
'Hij is gekomen om ons met U te verzoenen.'
Ver-zoenen - 'wakker kussen' - tot liefde die God is.
Christus leefde en stierf uit liefde.
- En echte liefde kán niet sterven!
Pasen vieren is:
geloven in die liefde
en daaruit proberen te leven.

Eigenlijk zijn we levenslang op weg naar Pasen!
pastoraal werkster, Myriam Hent