Bovenstaande is de titel van een boekje, dat Leo Fijen, de presentator van het bekende tv-programma Kruispunt, onlangs heeft uitgegeven. Hij beschrijft erin zijn reis langs verschillende abten en abdissen van kloosters in Europa. De reportages daarvan zijn te zien geweest op de televisie. Het is – in mijn ogen – een prachtig boekje, waarin hij uiteindelijk komt tot “Tien Leefregels voor het leven van alledag”. Voor mij werd de titel ook een mooi motto voor de komende vakantietijd: reizen van je hoofd naar je hart. We zijn mensen, die heel veel aan ons hoofd hebben. Er is ons werk, dat ons soms zelfs boven het hoofd groeit. Er moet zoveel gedaan worden. Agenda”s zijn overvol en deze op elkaar afstemmen lukt bijna niet. We hebben het allemaal even druk. Er worden plannen uitgedacht voor de toekomst; plannen die handen en voeten moeten krijgen. We leven gejaagd en menigeen van ons zal het wel eens overkomen, dat we ”s avonds hoofdpijn hebben van alle drukte. Er is ons werk, ons gezin, de school. Er is de aandacht voor mensen, voor het wel en wee van de parochies. We moeten onze gedachten er steeds bij houden om niet aan dingen en aan mensen voorbij te gaan. Het maakt ons soms onrustig, soms zelfs zo onrustig dat we gedwongen even afstand moeten nemen om weer op de adem van ons eigen leven te kunnen komen.

Het is niet voor niets, dat de vakantietijd voor de meesten van ons een hele welkome tijd is. Een tijd waarin er niet zoveel hoeft, een tijd van minder zorgen en van vrij zijn. Geen dwingende wekker in de vroege morgenuren, geen stok achter de deur om wat nog klaar moet. Vakantie betekent vrijheid, thuis komen bij jezelf. Er komt tijd en energie vrij om ons hart te laten spreken, maar ook om anderen binnen te laten. Vakantie is een tijd waarin we meer dan anders tijd hebben voor elkaar. Er is tijd om samen met de (klein)kinderen schelpjes te rapen op het strand, om gewoon maar wat te spelen met hen. Er is (hopelijk) tijd te over om te genieten van zon en natuur. Beelden van bergen en bossen, van eindeloze vlaktes: ze doen ons voelen, dat we deel zijn van de schepping. We mogen er vol bewondering en met dankbaarheid van genieten. Of misschien gebruiken we die tijd om onze tuin op orde te brengen. Ook dat kan rustgevend zijn en een diep gevoel van verbondenheid met onze aarde geven. Vakantie kan een tijd zijn om banden met familie en vrienden weer aan te halen. Of om de nodige cultuur op te snuiven.

Reizen van je hoofd naar je hart: het lijkt me een lange en geen gemakkelijke reis. Om van berekenbare planning uit te kunnen komen bij een hartelijk aanvoelen, is geen sinecure. Op die reis zullen we onze eigen kleinheid en onmacht tegenkomen. Maar ook ontdekken wie we feitelijk zijn, ook met onze goede kanten.

Op reis gaan naar ons hart zal ook vragen om stilte, om stil te staan in dankbaarheid tegenover elkaar en ook tegenover God. We zullen ervaren, dat ons leven en onze gezondheid een geschenk is waar we zuinig mee moeten omgaan. Respect voor mensen en voor alles wat leeft zal zeker ook een van de richtingwijzers zijn op onze reis. We zien en we luisteren met ons hart: een goede voedingsbodem voor een gelovig vertrouwen, voor een gebed met of zonder woorden. Aankomen in de ruimte van ons hart is als een oase. We doen er nieuwe krachten op en nieuwe inspiratie. En toch zullen we ook weer verder moeten. Ons einddoel ligt (hopelijk) nog ver vóór ons. Is dat: God alles in allen? Liefde en vrede voor iedereen en altijd? We zijn nog lang niet gearriveerd op ons einddoel.

Toch wens ik u allen een goede en prachtige (vakantie)reis toe op weg van uw hoofd naar uw hart.

Pastor Wim Holterman osfs
P.S.,
Aan het einde van dit werkjaar, nu we even de teugels wat laten vieren, wil ik namens de besturen en namens mijn collega”s alle vrijwillig(st)ers, allen die onze parochies een goed hart toedragen, van harte danken voor uw inzet. Zonder u allen zouden we nooit aankomen in de droom die we ons voorhouden: levendige en missionaire geloofsgemeenschappen.