Als je op bezoek gaat bij een jong stel
dat pas een nieuw, of een eigen, huis heeft ingericht,
dan blinkt alles van de nieuwigheid.
De meubels zijn op een eigen manier neergezet,
op de kale wanden prijkt een mooi schilderij of een poster.
Ze mogen er trots op zijn. En dat zijn ze ook.
Ze zijn helemaal op de toekomst gericht,
op dat wat nog niet is, maar hopelijk zal komen.

Als je op bezoek gaat bij een van de mensen
die op of bij Sint Jozef een kamer, of een aanleunwoning hebben,
dan ziet alles er veel anders uit.
Ieder meubelstuk vertelt een geschiedenis,
de muren zijn bedekt met foto's
van eigen ouders tot die van een achterkleinkind.
Er is altijd wel een plaatsje
waar een briefje of een tekening van een kleinkind zit opgeprikt.
Elk stukje van de inrichting van de kamer
kan een verhaal vertellen van lief en van leed.

Eigenlijk is een kerkhof ook zoiets.
Er staan enkel stenen of soms een houten kruis.
Maar al die monumenten hebben een verhaal te vertellen.
Het verhaal van een leven, kort of lang,
maar van een leven, een persoon
die iets voor anderen betekend heeft.
Sommigen zelfs heel veel,
Ruim 30 jaar na de laatste begrafenis hier op het kerkhof
waren er nog graven bij met regelmatig verse bloemen.
Zo dierbaar dat, toen de ruiming definitief werd,
enkelen overgingen tot een herbegrafenis.
Anderen wilden een herinnering aan deze plek,
namen iets mee wat hen daaraan herinnerde.
Mensen wilden die plek eigenlijk niet kwijt,
zo'n plekje waar je dankbaar kunt gedenken
wat die ander voor jou gedaan heeft,
wat die aan liefde en leven aan jou gegeven heeft.
Het is een herinnering aan keihard werkende mensen
die samen een gezin groot brachten
door van de morgen tot de avond keihard te werken
op de steenfabriek of de werf,
en de ander die in huis en er rondom heen alles op orde hield
voor een meestal groot gezin,
waarin je ook als kind het jouwe moest bijdragen,
soms al van heel jongs af aan,
in de boomgaard of op het land van je zelf of van anderen.
Die stenen en kruisen vertellen ook het verhaal van Gendt.
Er liggen pastoors begraven, maar ook de vakbondsman,
jong en oud, arbeiders en fabrikanten,
kinderen, verongelukt of door ziekte, jonge mensen en ouderen.
Meer dan duizend mensen zijn geteld die hier gelegen hebben.
Enkele parochianen hebben heel wat werk verricht
om al die namen te achterhalen, van hen die er gelegen hebben.
Zij zijn getuigen geweest
van al wat er in parochie en gemeente gebeurde.
Ze hebben de bouw en de verwoesting van de vorige kerk meegemaakt.

Ze hebben deze kerk zien bouwen,
hebben de bouw ervan meebeleefd
die mede mogelijk werd gemaakt met hun zuurverdiende bijdragen.
Ze hebben ontwikkelingen in hun kerk beleefd:
voor het eerst mochten kinderen van 7 jaar de Communie doen.
Maar ook het Vaticaans concilie,
en alle veranderingen die dat met zich meebracht.

Nu het kerkhof rond de kerk geruimd gaat worden,
willen we hen nog eens uitdrukkelijk dankbaar gedenken,
dankbaar voor wat ze ons meegegeven hebben,
voor de weg die ze ons gewezen hebben.
Door hen, dank zij hen, zijn we geworden wie we zijn.
Zij hebben ons een toekomst gegeven,
een toekomst waaraan wij verder moeten bouwen.
Voor kinderen en kleinkinderen.
Zij zijn niet stil blijven staan in hun leven,
hebben beslissingen genomen met het oog op die toekomst,
beslissingen die soms erg moeilijk waren,
maar nodig om het leven in de toekomst mogelijk te maken.
Ook het leven in onze parochie.
Zij zijn ons ook daarin voorgegaan,
hebben ons een voorbeeld daarin gegeven,
op hun manier, in hun tijd.
Zij geloofden vast en zeker
dat ze op weg waren naar het vaderhuis,
zoals het evangelie het uitdrukt,
vol vertrouwen dat er ook voor hen een plaatsje zou zijn,
als ze maar die weg van Jezus zouden volgen.
Hij was voor hen de weg, de waarheid en het leven.

En geldt dat ook nog voor ons?
Ook nu nog worden beslissingen genomen
die soms pijn doen en moeilijk te vatten soms,
maar het gebeurt met het oog op de toekomst,
om het bestaan van de parochie te garanderen,
om het ons, hun nakomelingen, mogelijk te maken
die weg van Jezus te gaan
op onze eigen manier, voor nu en de komende jaren,
voor onze kinderen en kleinkinderen.
Dankbaar gedenken wij zo hen die ons voorgingen,
dankbaar voor wat ze ons geleerd hebben,
voor het voorbeeld dat ze ons gegeven hebben.

Pastor Emiel Lammers