Door het vertellen van verhalen ontstaat een gemeenschap.
Het Emmaüs verhaal als voorbeeld.

We leven in een tijd waarin veel nadruk wordt gelegd op de eigenheid van iedere mens. Een voorwaarde om de individualiteit te waarborgen is dat ieder mens een verhaal mag zijn. Dat ieder mens de gelegenheid krijgt zijn verhaal te worden. Dat kan door te vertellen en te luisteren. Vertellend reik ik mijn verhaal aan anderen aan. Luisterend hoor ik verhalen van anderen aan. Al luisterend en vertellend ontstaat mijn unieke verhaal. Maar er ontstaat nog meer. In de groep waarin verteld en geluisterd mag worden ontstaat een netwerk van relaties tussen mensen, een band. Gemeenschap ontstaat vanuit het vertellen van verhalen. Nu de parochiebevolking steeds kleiner wordt, is het belangrijk om verhalen te vertellen, óók Bijbelverhalen.

Binnen onze Geloven NU groepen hebben we dat met en aan elkaar mogen ontdekken. Er is ruimte en openheid naar elkaar: iedereen mag er haar en zijn eigen verhaal vertellen.

Anderzijds ontstaat er een verband, een weefsel van relaties, een gemeenschap dus. Ik sluit hierbij aan bij het gedachtegoed van René Hornikx. Hij houdt zich al jaren bezig met kerkelijk opbouwwerk. In zijn boek “Spiritualiteit als motor tot vernieuwing” reikt hij modellen aan voor parochies en gemeenten. Contact van mens tot mens is wezenlijk om parochianen (weer) bij de parochie te betrekken. In deze persoonlijke contacten kunnen getuigen van het geloof dat in je leeft. Hij pleit voor het gesprek als het meest geëigende werkmodel van de parochie in de huidige samenleving. (Hornikx 2002 blz. 36 e.v.)

Natuurlijk zullen we nog veel moeten praten over de manier van parochie zijn voor de toekomst. In juni 2004 hebben we in ons Parochieverband Lingewaard L-7 daar een stap in gezet. Ik hoor nogal eens wat gebeurd er nu? Wanneer zien of merken we iets van deze samenwerking? Veel gebeurt nog achter de schermen, dat is waar. Het pastoresteam werkt o.a. aan teamvorming en wil dit jaar vooral komen tot het formuleren van pastoraal beleid op de langere termijn. We worden daarbij ondersteund door dr. Menco van Koningsveld. Hij is ook als projectleider door de vice-voorzitters van L-7 aangesteld om, met de projectgroep, te komen tot een nieuwe pastorale organisatie en een passend pastoraal beleid.

Verder zie ik op allerlei plaatsen werkgroepen binnen de 7 parochies met elkaar in contact komen. Er worden gezamenlijke activiteiten ontwikkeld zoals bijvoorbeeld rond de zorg voor nabestaanden, vastenactie, liturgische- en catechese-projecten op weg naar Kerstmis en Pasen. Voorwaar voor ons allemaal een grote opgave en opdracht.

Tegelijk denk ik dat we in het hier en nu er iets van kunnen maken. Elkaar verhalen blijven vertellen. Ook verhalen die mensen helpen groeien in vertrouwen in zichzelf en de ander én in God. Een grote kracht van verhalen is dat mensen zich kunnen identificeren met handelende personen die in het verhaal optreden. Zo kan herkenning voor het eigen leven ontstaan. Verhalen vertellen geeft vertrouwen, schept een band, doet gemeenschap ontstaan. Een gemeenschap die van binnenuit ontstaat, heeft een zekere aantrekkingskracht op de buitenwereld. Ligt in het vertellen van geloofsverhalen niet de toekomst van de parochie?

Verhalen zijn de dragende kracht van ieder mensenleven. Verhalen dragen de wereld. Door verhalen te vertellen vinden ook wij onze plaats in de gemeenschap. Samenkomen. Elke groep zijn eigen sfeer, identiteit. Er ontstaat ook iets eigens, een eigen spiritualiteit.

Het verhaal van de Emmaüsgangers is een goed voorbeeld waarin dit terug te vinden is. (Lucas 24, 13-35). Het heeft de leerlingen heel wat tijd gevraagd om te gaan begrijpen waar het Jezus om te doen was. Het is een lange weg om tot geloof te komen. En met het breken van het brood vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Toen ze “het licht hadden gezien”, begrepen ze dat het Jezus ging om medemenselijkheid en het doen van gerechtigheid. Om dat inzicht vast te houden en uit te werken is een gemeenschap nodig. Ze gaan terug naar Jeruzalem, naar de andere leerlingen om te getuigen van wat zij hebben ervaren en geleerd. Het delen van de levende herinneringen vormt de aanzet tot het ontstaan van “de kerk”.

De opdracht voor ons in deze tijd is de verbinding te leggen tussen het levensverhaal en geloofsverhaal van mensen. Blijvende geloofsvorming is nodig, wil de parochie een band tussen herinnering en hoop levend houden. Precies uit het levend maken en houden is de parochie geboren.

Aan de leerlingen van Emmaüs voltrok zich dit proces. Hoe zij van ongelovigen omgevormd worden tot gelovigen. Dat wij tussen Pasen en Pinksteren opnieuw geraakt mogen worden door de Goede Geest van God en samen, verhalenderwijs, wegen blijven zoeken naar Hem en elkaar.

Cor Peters, diaken.