Als je 40 jaar bij dezelfde baas in dienst bent, is dat vaak een aanleiding om terug te kijken. Dat doe je als je 40 jaar getrouwd bent, als je 40 jaar bij dezelfde werkgever hebt gediend, maar ook als je als pastor 40 jaar bij Onze Lieve Heer in dienst bent geweest. Dus waren we met zijn zevenen een paar dagen bij elkaar. Zeven mensen die 40 jaar geleden tot priester werden gewijd. Die elkaar al veel langer kenden: we waren 12 jaar toen we de opleiding tot priester gingen volgen. Aan kinderen niet uit te leggen: dat je op die leeftijd al wist dat je dat wilde en dat je daarvoor dan al op kostschool ging! Na de priesterwijding gingen we alle kanten uit: naar het parochiewerk in Nederland, als missionaris naar Ethiopië, naar Indonesië, naar een parochie in België. Ikzelf koos voor het parochiewerk: eerst naar Geleen-Lindenheuvel (tegen de DSM aan), naar Tegelen (17 jaar), naar Hengelo (Gld) en Vierakker (10 jaar) en nu ruim 8 jaar hier: eerst als pastoor van Doornenburg en van Gendt, later als pastor van de 7 parochies van Lingewaard –7.

1967 – 2007: een wereld van verschil. Beter? Slechter? Nee, anders. De pastor hoeft bijv. niet meer alles alleen te doen. Een leger van vrijwillig(st)ers staat klaar om iets in en voor een parochie te doen. Zij willen samen kerk zijn. Iemand schreef eens: de priester moet de kerk aan de gelovigen teruggeven. Moet een parochie niet gedragen worden door parochianen?

Op alle gebieden: als voorganger in vieringen; als catecheet bij de voorbereiding op de sacramenten van Doop, Vormsel, Eerste Communie; als helper in de nood bij zieken of bij mensen die het moeilijk hebben; als pastoraal opbouwer bij het goed laten functioneren van een parochie. Eerst was dat allemaal het domein van de gewijde priester. Daar ben ik ook met heel veel plezier in bezig geweest: als pastor voor groot en klein, in en buiten de kerk, heel dichtbij. Nu is dat dichtbije er jammer genoeg een beetje vanaf. Pastores (en dan bedoel ik priesters, diakens, pastoraal werk(st)ers) zijn druk met het opzetten en begeleiden van groepen die iets van dit pastoraat op zich genomen hebben. Kijk maar eens rondom u heen naar wat er allemaal in een parochie gebeurt. Ik vind dat prachtig. Maar dat vraagt ook veel van pastores en parochianen. Er is geen éénrichtingsverkeer meer van de pastoor naar de parochianen, maar er is samenwerking. Wel met horten en stoten, maar we zijn tenslotte allemaal maar mensen. Ook pastores hebben moeten leren hoe je samenwerkt met meerdere mensen en meerdere parochies. En het doet pijn als dat niet lukt zoals je het graag zou willen. Maar we gaan vol vertrouwen verder. Daarom zal ik tot mijn afscheid op 8 september blijven meedenken en meedoen in de ontwikkelingen die bezig zijn.

Want alleen als we elkaar leren verstaan, als we naar elkaar kunnen en willen luisteren, kan er iets moois groeien, een klein stukje van een wereld zoals God die bedoeld moet hebben, van Het Rijk Gods, van een paradijs(je) op aarde.

Pastor Emiel Lammers