Misschien herkent u het zelf ook wel, ik geniet de laatste dagen heel erg van de kleurenpracht in de natuur. De bomen en struiken lijken dit jaar wel extra moeite te doen om er kleurig bij te staan voor zij in rusttoestand gaan, voor de naderende winter. De herfst is een bijzondere tijd. De lage zon geeft met haar strijklicht een speciale glans aan de verschillende variaties van rood en geel en bruin. De zon voelt nog warm terwijl de schaduwen langer worden en al kil zijn. De herfst is voor mij ook een tijd om even stil te worden, net als de natuur. Herinneringen komen boven. De lente, de zomer...

De herfst brengt vele herinneringen boven. Het is het jaargetijde waarin het afscheid nadrukkelijk om aandacht vraagt. Afscheid van dierbare tijd, van dierbare dingen en van dierbare mensen. Dierbaren, net weggenomen en vers in het geheugen. Of al op afstand langer bij ons vandaan maar niet minder nabij. Weemoed en verdriet wisselen met vreugde en een glimlach. Zo wordt de herfst een bonte mengeling van geuren, kleuren en stemmingen waar ieder van ons zo zijn eigen weg in gaat. Samen en alleen. Straks mogen we het delen met elkaar in het vieren van Allerheiligen en Allerzielen.

De herfst heeft echter ook een belofte. We planten de bollen. De knoppen aan de bomen blijven zichtbaar. Het blijft niet bij stilte en afscheid, een nieuwe lente wacht ons na de winter. De schepping vernieuwt zich. Er is en er blijft hoop op nieuwe vreugde, het is weer fris en groen. Ik wens een ieder toe dat er door de herfst heen een verlangen naar lente zal opkomen.

Vrede en alle goeds,
pastor Poppen