Ik ben als kind opgegroeid in de omgeving van de Lemelerberg. We vonden er een prachtig speelterrein. Met vriendjes konden we onze krachten meten om zo snel mogelijk het hoogste punt te bereiken, te voet of met de fiets. Eén plekje, dat ons ook boeide, was de bron. Eigenlijk stelde het niet zo veel voor. Het moest met borden worden aangewezen anders kon je hem onmogelijk vinden. Als bron mocht hij nauwelijks een naam hebben: een klein beetje water, dat opborrelde tussen de hei en het droge zand. Hij veroorzaakte wat modder. Meer was er niet te zien. Als kind zochten we naar de eigenlijke bron al gravend met onze handen. Het water werd geen stroom hoe graag we ook wilden en hoe hard we ook groeven. De bron bleef er in alle bescheidenheid en gaf water voor zover hij te geven had.

Dit beeld dringt zich aan mij op, als ik even stil sta bij de naam van onze nieuwe parochie. Vooropgesteld: ik vind het een mooie naam. Maar dan moet er wel iets in blijven doorklinken van “zoeken naar…”. Een bron laat zich niet zomaar vinden. Daarvoor moet je een hele weg afleggen: als pelgrim of als leerling. En meestal moet je niet iets groots verwachten. RK Parochie “De Levensbron” mag dan wel een grote parochie zijn, zij zal zich telkens weer laten zien als een kleine bron. Misschien kun je haar af en toe niet eens vinden. En toch klinkt er ook iets in door van een wens, een droom. Als zeven geloofsgemeenschappen (kringen) rond de bron hopen we, dat we aan mensen wat verkoeling kunnen schenken, wat nieuwe kracht. Niet groots en spectaculair, maar hopelijk wel weldadig! Een bron is een ontmoetingsplek waar mensen even wat rust vinden en op (nieuwe) kracht komen om verder te kunnen.

Mensen mogen er zo bron zijn voor elkaar: door een goed woord, door een warm gebaar, door een luisterend oor. Een bron is een pleisterplaats: je wordt er weer sterk voor de volgende etappe en je mag je even onttrekken aan de hitte van de dag. Bronnen beginnen meestal heel klein: ze borrelen op met een niet te stuiten kracht. Zo ook in onszelf: als ons leven soms dor en droog is, kan er iets in ons beginnen te borrelen dat niet tegen te houden is. Het kan uitgroeien tot een stroom, die een verfrissende wending aan ons leven geeft.

Vanouds bestaat er in Amsterdam een R.K. Middelbare School, die de naam “Fons Vitae” draagt. Vanuit mijn Latijnse opvoeding weet ik nog, dat dit op twee manieren vertaald kan worden: als “Bron van het Leven”, maar ook als “Bron voor het Leven”. Toegepast op onze nieuwe parochie mogen we zeggen, dat wij als geloofsgemeenschappen dragers zijn van deze Bron, dragers van de Goede Boodschap. Een niet te onderschatten rijkdom! Maar het mag nooit een dor en ingepakt bezit worden. Want een Bron is er om nieuw leven te geven, verfrissing en kracht. Hij krijgt pas waarde, als hij daarop is gericht. De naam “De Levensbron” geeft aan, dat ons een enorm kostbaar geschenk in handen is gegeven. We kunnen alleen maar levensbron zijn als we verbonden blijven met de Levensbron, die Jezus is. Dat is voorwaarde. Maar dat kan niet losstaan van de opdracht om ook levensbron te zijn voor elkaar: “dat wij tintelen, stralen” en dat “dorstigen komen en drinken”, dat “de steppe eens zal bloeien”.

R.K. Parochie “De Levensbron”: een prachtige naam, een levensgrote uitdaging.

Pastor Wim Holterman osfs