Gezeten naast mijn jongste dochter van twee, die ziek op de bank ligt, kom ik tot het besef dat het niet vaak voorkomt dat ik langere tijd zo rustig kan zitten. Dat zegt iets over de onrust in mij zelf maar ook iets over de jachtigheid van de dagen. Naast mij op tafel ligt een stapeltje lectuur, één boekje valt me nu op.

Ik kocht dit kleine boekje al weer een tijdje geleden. Maar van lezen was nog niets gekomen. Het is een boekje van Joseph Ratzinger, Paus Benedictus XVI, met de titel: “Heeft het zin christen te zijn?”. In het boekje zijn drie preken uitgegeven, die op drie achtereenvolgende dagen zijn uitgesproken in de Dom van Munster. Wat mij aansprak aan het boekje in de winkel, was het formaat en het feit dat de preken zijn gehouden in mijn geboortejaar. Ik was net een halfjaar toen Dr. Ratzinger de preken maakte en uitsprak.

Zo realiseerde ik mij dat er een generatie tussen ons ligt. Ik was benieuwd hoe er in het jaar van mijn geboorte, 1965, door een vooraanstaande geestelijke werd gedacht. Maar ook: hoe staat onze Paus in het geloof?

Tegen mij aan is de kleine dame in slaap gedommeld. Ik ben in alle rust gaan lezen. Ik moet zeggen dat ik getroffen werd door de heldere stijl van schrijven. Eigenlijk is de boodschap heel eenvoudig, christenen zijn mensen van de liefde. Een liefde die ons van God onvoorwaardelijk gegeven wordt. De liefde die God ons geeft vraagt om een antwoord: het zelf liefhebben. Deze liefde van ons is pas werkelijk vernieuwend wanneer het ons lukt om onszelf niet langer als centrum te beschouwen, waaromheen alles draait. Als we kunnen ervaren dat wij, samen met alles om ons heen, om God heen bewegen kijken we met andere ogen in de wereld en kijken we met andere ogen naar elkaar. Er is dan geen strijd of concurrentie nodig. We hoeven ons niet aangevallen en minderwaardig te voelen. Wij zijn immers allen beelddragers van de Eeuwige

God vraagt van ons niets anders dan goed te zijn voor de ander. Dit vinden we terug in de tien geboden en in de samenvatting van de geboden door Jezus: Heb God lief met heel je hart en je verstand en heb je naaste lief als je zelf. We vinden het ook terug in de Bergrede van Jezus en in vele voorbeelden van Heiligen.

Het is een eenvoudige boodschap die tegelijk voor ons mensen ook moeilijk is. Want hoe maak ik mij los uit de ik-gerichtheid? Juist in onze tijd lijkt het ik-gerichte individualisme de drijvende kracht in de samenleving. Dat maakt de opdracht nog moeilijker en het is mij duidelijk dat een mens alleen, in zijn eentje, dat bijna niet voor elkaar krijgt. Daarom is het van belang om elkaar vast te houden in geloof, samen vast te houden aan het ideaal van de liefde zonder voorwaarde. De liefde te oefenen.

Naast mij draaien twee kleine armpjes van mijn dochter op mijn schoot. Een diep gevoel van voldoening en liefde stromen door mij heen. Ik vermoed dat hier gebeurd waar ik over zat te lezen, een moment van onvoorwaardelijke liefde. Ik neem mij voor om met meer aandacht naar mensen en dingen om mij heen te kijken. Ik bedenk me daarbij dat dat ook de betekenis van Pasen kan zijn, een nieuw begin van de liefde van God voor ons, telkens weer opnieuw.

En een nieuw begin voor mij, voor ons christenen bij de Levensbron, om op weg te gaan uit de ik-gerichtheid. Met aandacht en zorg voor onze medemens, zonder voorwaarde en zonder oordeel. Mildheid en barmhartigheid worden dan de sleutels in ons leven. Dan kunnen we werkelijk vol overtuiging belijden: De Heer is waarlijk opgestaan. Laten wij gezamenlijk, in De Levensbron en in de wereld, op weg blijven gaan naar dit visioen van een menselijke samenleving gebaseerd op de Liefde.

Vrede en alle goeds,
pastor Auke Poppen