De dagen worden korter en de nachten langer. De zon zakt al langer hoe lager aan de horizon en laat zich steeds minder zien. Dieren vertrekken naar warme oorden, leggen een wintervoorraad aan of eten zich dik en rond. Zaden liggen verborgen in de donkere aarde en wachten geduldig op de terugkomst van de zon in het voorjaar. Het is dan ook niet zomaar dat in deze tijd van toenemende duisternis de terugkomst van het licht en van de zon worden gevierd.

Licht dat opgloeit in de duisternis, flakkerende vlammetjes van hoop op betere tijden, vonken van inspiratie. In de afgelopen periode heb ik dit meermalen mogen meemaken in mijn werk in onze parochie De Levensbron. Ik denk dan aan die dag dat we als catechetisch beraad bij elkaar waren in het gastvrije huis van een van ons. De openheid en het vertrouwen naar elkaar toe waren groot. Vlammetjes ontstonden toen we elkaar vertelden wat God in ons leven betekende, hoe Hij in ons leven is meegegaan en veranderd. Hoe Hij aanwezig is en nabij in het breken en delen, in de pijn en kwetsbaarheid van het leven. Dit met elkaar mogen delen, uitwisselen wat ons beweegt en inspireert, is kostbaar.

Kostbaar waren ook de dagen die we onlangs met elkaar als team hebben doorgebracht in Dijnselburg in Zeist. In een teamtraining ontdekken waar je sterke en minder sterke krachten liggen, hoe je die krachten kunt inzetten in je team, in je werk in de parochie, hoe je als individu en als team kunt groeien. Het was bijzonder en goed ons geloof en vertrouwen in elkaar uit te spreken, met God als dragende grond, als Levensbron (wat hebben we, als parochie, een betekenisvolle naam!!), als Licht dat ons voorgaat op onze weg door het leven en als een Lamp voor onze voeten schijnt.

Licht dat opgloeit in de duisternis, flakkerende vlammetjes, vonken van inspiratie. Licht dat doorbreekt in de nacht. Vieren we dat met Kerstmis, of is kerst het feest van warmte, sfeer en gezelligheid, ingepakt in goud- en zilverkleurige linten?

In onze Traditie wordt dan ook nog een heel oud verhaal verteld, van de geboorte van een Kind: nieuw leven, hoop op toekomst, licht in donkere tijden. Gods Zoon.

Een kind..., dít Kind werd geboren in een koude stal, ver van de bewoonde wereld, omdat er voor zijn hoogzwangere moeder geen plaats was in de herberg. God zelf kwam in dit Kind naar onze aarde, om mens te worden tussen ons, mensen. Om met ons het leven zelf te delen. Om te wonen onder ons. Daarmee werd Hij uiterst kwetsbaar. Net zo kwetsbaar als een pasgeboren kind. God wil niet wonen in een paleis of in een kathedraal. Hij wil wonen in mensen. Hij zoekt onderdak, klopt op de deur van ons hart en vraagt om binnengelaten te worden. Alleen dán kan Hij verder leven, als wij Hem meedragen in ons hart en in ons leven, verder de toekomst in.

Mag deze Kerst daartoe een nieuw begin zijn: een vonk die oplicht in ons hart; een waterstroom vol leven.

Namens het pastoraal team van parochie De Levensbron, wens ik u een zalig Kerstmis en een gezegend 2009.
pastor Coby Roelofs