Inleiding:

Onlangs zei iemand nog: “Mijn moeder is heel gelovig”. Als je op zo”n uitspraak wat verder doorgaat dan is al heel vlug duidelijk, dat eigenlijk bedoeld wordt, dat ze een trouwe kerkbezoekster is. Het lijkt soms, dat “geloven” en “kerkbezoek” identiek is. Op zich is dit niet verwonderlijk, want “geloven doe je in de kerk”. Er is (was) een duidelijke scheiding tussen wat in de kerk gebeurde en in het “gewone” leven. De kerk manifesteert zich – en dit is allang zo – vooral als een vierende kerk. Heel duidelijk wordt dit ook in onze “Levensbron”. Kerk zijn speelt zich voornamelijk af in het gebouw, in de liturgie. Het is geen nieuws te zien, dat het grootste gedeelte van onze vrijwilligers zich inzetten voor de liturgie. De klacht van ons, pastores, is al lang, dat het grootste gedeelte van onze tijd uitgaat naar het vieren en het voorbereiden ervan. Daardoor komen andere pijlers waarop ons kerk zijn rust te weinig uit de verf. Bovendien is het ook nog zo, dat heel veel van onze catechese gericht is op liturgie en sacramenten. Ook diaconie wordt vaak gekoppeld aan onze liturgie. Denk maar aan Vastenactie, Solidaridad, Wereldmissiedag, Nationale Ziekendag enz. De vraag, die voorligt is: hoe kunnen we tijd en energie winnen om meer aandacht te kunnen geven aan de profielen Catechese, Diaconie en Gemeenschapsopbouw? Welke keuzes dienen we te maken, waardoor er meer ruimte vrij komt voor missionair pastoraat?

Een moeilijk dilemma:

Bovenstaande vragen stellen we ons, pastores, met grote regelmaat. Het lukt ons nauwelijks om tegen mensen/groepen te zeggen, dat we geen ruimte en tijd hebben om met hen te vieren. Hoelang kunnen we nog doorgaan met de doordeweekse vieringen? Lukt het ons nog om aanwezig te zijn bij allerlei “viermomenten” van verenigingen? Mensen, geloofsgemeenschappen, doen een beroep op ons als pastores en we hebben moeite om die mensen in de steek te laten en eigenlijk willen we dat ook niet. Het lukt ons ook niet om hen op een goede manier duidelijk te maken, dat het voor ons soms belangrijk is om andere keuzes te maken. Bovendien zijn de traditionele kerkgangers vaak de mensen, die ook nog eens zorg dragen voor de broodnodige financiën. En waar vieringen verdwijnen, daar verdwijnen mensen, want “er is vandaag bij ons geen dienst”. We spreken wel over geloofsgemeenschappen, maar het zoeken naar gemeenschap is meestal ver zoek. Ons vieren heeft eerder met individuele behoeftes te maken dan met gemeenschapsvormend samenzijn

Op zoek naar...

Wie het weet, mag het zeggen. We hebben de vraag al vaak genoeg gesteld, maar een goede en bevredigende oplossing vinden we maar niet. We voelen wel aan, dat we nu en evenmin in de toekomst niet op alle plekken kunnen blijven vieren, want kerkgang blijft achteruitgaan en in een slecht gevulde kerk is het moeilijk vieren. Vieringen clusteren stuit ook op weerstand, want dan komen mensen niet en voelen ze zich tekort gedaan. En waar mensen niet meer vierend (en op andere manieren) samenkomen, daar wordt geloven en zoeken naar zin en betekenis van het leven gemakkelijk een puur individuele zaak.

Toch misschien een paar mogelijkheden om ergens tijdwinst te kunnen pakken. Het zijn misschien maar hele kleine stapjes, maar zo hebben we allemaal moeten leren lopen. En zelfs deze kleine stapjes moeten goed begeleid en gecommuniceerd worden met betrokkenen.

Concrete plannen

We gaan op zoek naar mensen in De Levensbron, die met ons willen meedenken hoe we in de toekomst in onze parochie liturgie kunnen vieren. In hele open gesprekken willen we zoeken naar mogelijkheden, die de verschillende kerkplekken in zich hebben. Of welke accenten we kunnen leggen, die het meest passen bij de afzonderlijke gemeenschappen? Ook kunnen we kijken naar de mogelijkheid om hier en daar vieringen te clusteren, bijvoorbeeld per kern. Kortom alles is bespreekbaar.

Ook willen we een halfjaar lang gaan inventariseren per kerkgelegenheid welk soort viering, met welke voorganger hoeveel mensen aantrekt. Pas op grond van concrete gegevens kunnen we kijken naar toekomst.

Daarnaast willen we ook met mensen, die betrokken zijn bij de liturgie (koorleden, lectoren, acolieten etc) en met belangstellende parochianen in gesprek gaan. Want het blijft belangrijk, dat we de mening van zoveel mogelijk mensen mee kunnen nemen in de besluitvorming en tegelijk vinden we het ook belangrijk, dat onze gedachten bij zoveel mogelijk mensen aankomen.

Slot:

Misschien zijn dit maar een paar kleine stappen. Maar als we geen stappen zetten, komen we niet vooruit. Stilstaand kunnen we niet werken aan de toekomst van de kerk, die ons na aan het hart ligt. Heeft iemand van u ideeën, suggesties, aanmerkingen, laat ze via de mail of via de telefoon aan ons weten. We zullen ze in onze overwegingen meenemen.

Het pastorale team van “De Levensbron”