In deze dagen kwam ik de volgende spreuk tegen: “Vraag je niet af wat het nieuwe jaar je zal brengen, maar bedenk liever: wat draag ik eraan bij?”. Mij heeft die vraag wel even aan het denken gezet. In deze dagen wensen we elkaar heel veel goede dingen toe. Soms doe je dat als een vorm van beleefdheid. Dat hoort zo in deze dagen. Je denkt er bijna niet bij na. Vaak zijn wensen dan ook zomaar een slag in de lucht. Natuurlijk wensen we elkaar alle goeds en veel gezondheid en liefde. Vanzelfsprekend. Maar dan komt het tweede deel van de zin: Wat draag ik eraan bij, dat deze wens ook uitkomt? Als je daarover nadenkt dan worden we misschien wel wat minder scheutig met al onze wensen.

Je wenst een zieke of bejaarde een goed jaar. Een regelmatig bezoekje van jouw kant kan de consequentie zijn van je wens. Of je wenst een kind alle goeds voor de toekomst. Dat moet toch ook gevolgen hebben voor het voorbeeld dat je aan dat kind geeft. Verenigingen houden nieuwjaarsrecepties. Ook daar worden allerlei wensen uitgewisseld. Maar wat draag je er zelf aan bij, dat het de vereniging goed gaat? En geldt datzelfde ook niet voor onze geloofsgemeenschap? We hebben er allerlei verwachtingen van. In goede en in kwade dagen willen we graag een beroep kunnen doen. Maar – zo aan het begin van een nieuw jaar – lijkt me het een goede vraag: wat draag ik er aan bij, dat de geloofsgemeenschap een levendige geloofsgemeenschap is? Aan de kant staan en commentaar leveren is voor niemand moeilijk. Maar – net als elke vereniging – kan een geloofsgemeenschap slechts draaiend gehouden worden door de inzet van heel veel mensen.

En juist nu we als geloofsgemeenschappen binnen de parochie “De Levensbron” samenwerken, juist nu zal er een zwaardere wissel getrokken worden op de vitaliteit van onze eigen geloofsgemeenschap. Als geloofsgemeenschappen worden steeds meer zelf draagsters van het pastoraat. We kunnen daarover de prachtigste beschouwingen houden en de mooiste toekomstvisies ontwikkelen. En dat is goed. We hebben idealen nodig. We kunnen niet zomaar in het wilde weg werken en we zullen zaken in de steigers moeten zetten. Maar daarvoor hebben we mensen nodig, die ook bereid zijn om de handen uit de mouwen te steken: in besturen en koren, in werkgroepen en in groepen, die hand- en spandiensten verrichten. Een geloofsgemeenschap kan ook niet zonder de financiële steun van mensen. Ze is daar helemaal op aangewezen. Kortom: een geloofsgemeenschap kan alleen maar geloofsgemeenschap zijn en toekomst hebben, als ze een zaak is van heel veel mensen samen.

Aan het begin van het nieuwe jaar wensen wij elkaar van harte alle goeds toe: op het persoonlijke vlak, in het werk en in de verenigingen en ook in onze geloofsgemeenschap. Hopelijk vergeten we echter het tweede deel van de spreuk niet: “Wat is mijn bijdrage?”. Wat zou het goed zijn, dat we echt op elkaar kunnen rekenen!

Pastor Wim Holterman