Langzaam maar zeker keert het leven weer terug in de natuur. De bomen botten uit, de bollen steken hun kopjes boven de grond. En dan begint voor mij altijd het wachten op de eerste bladeren aan de bomen. Wanneer het jonge groen overal om mij heen oplicht in de stralen van de warme zon is het nieuwe jaar pas echt begonnen. Een verwachting die ieder jaar opnieuw op de proef wordt gesteld om dat het langer duurt dan ik zou willen. Het is niet voor niets dat ook de verwachting naar het Paasfeest in deze periode van het jaar valt. Vanuit het donker van de winter wordt ook ons eigen verlangen naar licht en warmte wakker.

Voor wie bewust de vasten periode beleeft is het denk ik herkenbaar, dat gevoel dat het met het verstrijken van de dagen maar langer lijkt duren in plaats van korter. De grijze dagen van maart en april werken dan ook niet erg mee. Lente en Pasen, ze horen bij elkaar. Hoogte punten van nieuw leven. Het grote wonder van ons geloof krijgt vorm in de ritus van het Paasfeest: het licht en het leven maken telkens weer een nieuw begin, de dood heeft niet het laatste woord. Verschillen de emoties roept het op. Vreugde en troost, liefde en hoop. Wat een rijkdom heeft onze traditie met dit grote feest!

Het staat prachtig verwoord in een lied van Iona gemeenschap:

Jezus Christus is verrezen en Hij is ons steeds nabij,
maakt ons weer tot nieuwe mensen naar Gods beeld, een mens als Hij!

We vieren Pasen op vele manieren. In onze geloofsgemeenschappen te samen en thuis in de familie kring. Misschien dit jaar weer anders dan andere jaren. Het feest zal er weer rijker door worden. Dat het Licht van Christus ons allen mag verlichten en maakt tot vernieuwde mensen,

Zalig Pasen Allemaal
met pastorale groet,
pastor Auke Poppen