Tussen Pasen en Pinksteren gebeurt er veel in het leven van de vrienden van Jezus. In de Schrift lezen we over verdriet, leegte en gemis, over een verlangen de Heer te ontmoeten.

Gevoelens die wij ook in ons persoonlijke leven zullen herkennen wanneer je mensen moest loslaten, in leven of in de dood. Enkele leerlingen hebben een vreemde ontmoeting als zij, woedend van ellende, Jeruzalem de rug toekeren en op weg zijn naar Emmaüs. Onderweg voegt zich een vreemde bij hen, ”t is Jezus zelf, maar hun ogen – overmeesterd - herkennen niet zijn ogen en gestalte. Jezus laat ze vertellen wat er allemaal gebeurd is, daar in Jeruzalem. Tijdens de wandeling ontstaan er prachtige geloofsgesprekken.

Moest de Messias niet lijden, om zo voorgoed leven te overwinnen? Het verhaal van Mozes, de profeten, ja heel de geschiedenis van God met de mensen en de mensen met God komt voorbij. Aan tafel herkennen ze Hem met open ogen: gebroken en gezegend brood. “O, was ons hart niet als brand in ons toen hij ons op de weg de Schrift verklaarde”. Ze gaan diezelfde nacht nog terug. Vol van zijn charme, charisma? vol van zijn Goede Geest.

Zo zijn ook wij onderweg in De Levensbron hier in Lingewaard. Ik zie en ervaar hoe mensen het moeilijk hebben om die geloofsverhalen in gesprek te brengen met elkaar. Ook ik merk dat gelovigen de “kerk” de rug toekeren: wat haalt het allemaal uit, moet ik daar mijn vertrouwen in stellen? Ik zoek zelf wel uit wat goed is voor mijn eigen leven en dat van mijn gezin. Geloven: daar heb ik de Kerk niet voor nodig, geloven moet je doen.

Zeker: Jezus heeft opgeroepen Hem te volgen. Dat is de weg gaan van God en de naaste dienen. Er zijn voor mensen die hulp, zorg, troost, bemoediging, verzoening, eten en drinken, liefde of?. nodig hebben

Anderzijds hebben wij elkaar nodig om elkaar te blijven inspireren. Rond Gods Woord en de Tafel van Liefde en Dienstbaarheid mag het geloof in de Eeuwige en in elkaar worden versterkt. Geloven daar heb je elkaar voor nodig én God. In de liturgie mag dat aan ons op bijzondere wijze gebeuren. Dat geven wij kinderen en jonge mensen mee voor hun levensweg. In de Eerste Communievieringen: deel- nemen in de kring van mensen die samen hun leven willen breken en delen.

Gezalfd worden met het charisma van Jezus: opdat jij een pittig mens zult zijn en in je leven iets van zijn charme mag hebben. Leven in de geest van Jezus is zo gek nog niet. Dat houdt al generaties lang mensen op de been. Geloven dat leven in de geest van Jezus je leven sterk kan maken. Geloven dat je er niet alleen voorstaat, maar je geborgen weet in een kring van mensen die het voor je opnemen als het nodig is. Een gemeenschap van gelovige mensen?. Een kring die groter is dan vrijwilligers en pastores. Mensen die een droom hebben dat met de hulp van Gods Geest de wereld er anders uit al zien. Gaan we samen? Vertellen we elkaar levens- en geloofsverhalen, thuis, op school, in de kerk?daar waar we elkaar ontmoeten?

Moge dat ook zijn in ons samen vieren?

“Dat hij ons niet als wezen achterlaten,
dat hij de Helper sturen zou, de geest
die ons verward geheugen zal verlichten,
die de vergeten woorden in ons wekt.
Dat wij daar zaten in één huis bijeen,
dat Jezus” moeder in ons midden was.
Kom jij, beloofde, doop ons met het vuur
dat in hem hoog oplaaide – zaai ons uit
in deze harde hopeloze wereld.
Gij licht der harte, vader van de armen.
Kom geest, vernieuw het aangezicht der aarde.
Zo hebben wij de Helper afgesmeekt.“
Huub Oosterhuis in: Hier aanwezig.

Diaken Cor Peters