De Goede Week en Pasen liggen achter ons. Een periode waar we ons afvragen: “Hoe heeft het kunnen gebeuren?” Waarom dat lijden en die dood, en waarom Hij?. En het is Pasen geworden, feest van Opstanding, teken van nieuw leven en licht voor altijd. “Zalig Pasen” de wens voor allen.

Ook in de natuur zien we het, nieuw leven. Volop voorjaar, kleur en licht. We gaan weer vooruit, zeggen we. We krijgen langere dagen met warmte, waar we naar uitkijken. Misschien zijn we al klaar of volop bezig om onze tuinen of balkons te herinrichten, kleur te geven. Het dode hout en blad wordt opgeruimd om leven, zon en kleur, ruimte te geven. De meimaand- voorbode van de zomer.

En toch als ik dit schrijf en uitkijk op mijn volop bloeiende forsythia is mijn gevoel niet zo zomers. Mijn gedachten gaan veel meer uit naar de herdenkingen die we hebben in mei. 4 mei Dodenherdenking, 5 mei Bevrijdingsdag. En dit jaar met beelden op het netvlies die er niet zouden moeten zijn, maar ze zijn er. Ik weet niet hoe het u en jullie vergaat. Mijn stem telt hier niet. Ze doen het toch. Zo voelt het voor mij en misschien ook wel voor u. Had het nou echt niet anders gekund?

Maar bij deze gedachten houd ik toch de hoop en het vertrouwen op vrede, bevrijding, een nieuwe toekomst. Want ik zie ook die vele mensen die laten zien en horen, dat oorlog voeren voor hen geen optie is; die laten zien en horen dat met elkaar en naast elkaar leven mogelijk is,al zijn er verschillen. Maar dat vraagt dan ook wat van ons allemaal om te laten zien en horen, wat en hoeveel de wereld, de mensen voor ons betekenen.

In de liturgie zien we dat tussen Pasen en Pinksteren ook. In de verhalen van de leerlingen van Jezus, die uitdragen wie Jezus voor hen was en voor hen betekende. Wat ze met hem meemaakten, wilden ze al vertellende doorgeven. De verhalen van Jezus” leven. Wat en hoe hij deed. Als het nodig was de confrontatie aangaan. Steeds weer vertellend, uitleggend, duidelijk makend, God is er voor mensen. Verhalen over Gods omgaan met mensen door Jezus, door zijn apostelen. Je moet ze durven vertellen en naleven, niet gemakkelijk.

Je legt niet zo gauw je hele ziel en zaligheid bloot, ook de apostelen niet. Na alles wat er gebeurd was in die speciale week van dood en opstanding waren ze bang. Teleurgesteld ook. Ze hadden het zich zo anders voorgesteld. Ze hadden gehoopt en geloofd dat de wereld en het omgaan met Jezus zou blijven bestaan. Maar het was niet meer zoals voorheen. Dan moet je wel even tot jezelf komen. Gedachten en gevoelens horen van je maatjes om er samen over te praten en te denken. Zo jezelf helpen, en elkaar, om te ontdekken dat deze gebeurtenis niet het einde van de wereld is. Juist niet. Dit belangrijke van hun leven moest juist naar buiten. Voor hen werd het Pinksteren. Ze durfden van zich te laten horen. Het licht van Pasen kreeg woord en daad. Bij al de duisternis die er is hoop en geloof ik, dat dat nu ook kan en zal gebeuren, steeds weer. Mensen die van zich durven te laten horen, die gezien willen worden, in woord en daad. Laten we 4 mei in ere houden en herdenken wat niet goed, zwart was. Om vandaar uit te zien dat 5 mei erachter aankomt als wij dat willen.

Corrie Driessen