Kerstmis nog in het vooruitzicht, en met de trotse vader Willem-Alexander voor ogen, die als elke vader zijn pasgeboren kind aan iedereen wil laten zien, willen we even stilstaan bij dat pasgeboren kind in de sta.l. Davids zoon, lang verwacht, zoals het thema van het advents- en kerstproject was. U kunt de verwerking ervan nog in de kerk zien hangen, Een koningszoon in een stal Ra ra, hoe kan dat.

We zijn er langzamerhand aan gewend dat we als christenen met die tegenstellingen te maken krijgen. Het gaat niet om macht en geld en invloed. Het is helemaal niet het doel van ons leven, ten koste van alles (of in ieder geval van veel) belangrijk gevonden te worden. Het is niet het allerhoogste geluk om de jackpot van 20 miljoen euro te winnen. (Wat een absurd hoog bedrag trouwens.) Onbereikbaar en onvoorstelbaar. Gaat het ons niet veel meer om mensen, die een plaats hebben in ons leven van alledag? Om het leven samen goed te maken, op de plaats waar we leven en werken? Met speciale aandacht voor hen die dat het meeste missen? Zoals de mensen van Lent het opnamen voor een chinees gezin dat na 10jaar Nederland uitgezet dreigde te worden. Zoals Kruispunt dat met jongeren naar India en Suriname ging om hen te laten ervaren wat armoede is, hen te laten ervaren hoe bevoorrecht zij eigenlijk zijn. Of gewoon een kerstinloop houden voor mensen die behoefte hebben aan wat gezelschap op kerstavond. Dat zijn van die gewone dingen die kenmerkend zijn voor volgelingen van die koning van wie we met kerstmis de verjaardag vieren, van Davids zoon, lang verwacht. En zijn de feesten van Kerstmis en Oudjaar geen ideale gelegenheden om het leven van die mensen bij ons in de buurt wat te verlichten. lichter te maken? We branden toch niet voor niets zoveel kaarsen met die dagen?

Mag ik u namens medepastores, parochiebestuur en alle vrijwilligers enkele goede dagen toewensen. Dan wordt 2004 ook best een goed jaar.

Pastor Emiel Lammers