Terwijl ik dit begin te schrijven, worden op de meeste plaatsen de kerstbomen en laatste lichtsnoeren uit de bomen gehaald. Kerstmis, als feest van licht, ligt achter ons, maar de natuur is nog somber en donker zoals ook vele mensenlevens. Misschien dat we daarom ook wel zoveel licht buiten ontsteken, in de hoop dat we zo het donker in ons leven kunnen verdrijven.

Ook in gesprekken met mensen onder elkaar hoor je het verlangen naar meer licht doorklinken. Het is zo somber, is een veel gehoorde klacht. De komende tijd staat in het teken van de voorbereidingen op de veertigdagentijd en Pasen. Met de herinnering aan al de lichtjes van kerstmis gaan we op weg naar het grootste feest van licht. Pasen.

Het feest dat ons zegt dat dood en ellende niet het laatste woord hebben. Als we het licht in ons zelf voelen branden, dan wordt het buiten en binnen in jezelf nooit helemaal donker.

Als we dat willen gaan vieren niet alleen met ons verstand maar diep vanuit ons binnenste, vergt dat wel enige voorbereiding, Laten we daarvoor de komende veertigdagentijd maar benutten, dan kunnen we met Pasen misschien wel instemmen met het lied:

Annemarie