Frans Wiertz Bisschop van Roermond

Zoals zovele mensen in dit seizoen
Was ik een volle week uitgeschakeld
Door een stevige griep.
In het verleden heb ik vaker gegrapt:
Ik zou best wel een weekje ziek willen vieren:
Tijd om te lezen, te slapen.
Dat is natuurlijk een dwaze gedachte.

In zo”n gedwongen grieppauze
constateer ik de volgende leerpunten:
Ziek zijn verlamt en beperkt.
Je wereld schrompelt heel snel.
Je voelt je als een dweil: doodmoe.
En wat er buiten je kamer gebeurt
verliest al gauw zijn belang.

Wat important is:
Hoe hoog loopt de thermometer op,
kan mijn maag beschuit verdragen,
hoe word ik het gebons in mijn hoofd kwijt.

Hoe begenadigd ben je
als er engelen zijn die zich om je bekommeren,
die af en toe naar je omzien.
Contacten met de buitenwereld afhouden,
en de meest primaire spullen
medicamenten, een pot thee aandragen.

Als je zozeer om jezelf bekommerd bent,
is er niet veel ruimte voor God.
Gelukkig dat Hij ons niet zo snel uit het oog verliest.
Wanneer het virus ons lijf verlaat
valt het meeste weer op zijn plaats.
Gelukkig maar al heb ik enkele leerpunten opgestoken.