Terwijl ik na zit te denken over een stukje voor november, zie ik al bijna de kale bomen, de natte straten en de lange donkere dagen voor me. Ik hoor de wind bulderen, de regen kletteren en het heen en weer zwiepen van de bomen. November, een tijd van onrust, van duisternis, van kou of misschien toch de andere kant. Want die zie ik tegelijkertijd, lekker warm binnen in huis, knus bij de kachel, gezellig kaarsjes aan. Tijd voor een boek, een spelletje, tijd voor feesten; want die komen eraan.De natuur stuurt ons naar binnen; maar binnen in onze huizen, misschien ook naar binnen in ons zelf. Tijd voor bezinning misschien dus ook!

Voor sommigen van ons is november ook een tijd van droevige herinneringen; niet voor niets wordt in deze tijd Allerzielen gevierd. Maar ook tijd om door het verdriet heen nadrukkelijk te voelen met wie we zijn verbonden, levenden en doden.

Ook al wordt het donker om ons en misschien in ons, het is levenskunst om dan toch op zoek te gaan of te blijven naar het licht. We zingen in de liturgie af en toe ook een lied hierover. Prachtig vind ik dit.

Dat is een lied wat je eindeloos door kunt zingen, omdat de melodie niet echt ophoudt, het gaat maar door. En dat is denk ik in een mensenleven ook zo, telkens als het duister wordt, moet je opnieuw op zoek naar licht, naar vuur om je te warmen. Ik wens ons allen toe dat we dat soort plaatsen vinden en als het ons zelf niet lukt om een vuur te ontsteken, dat er dan anderen zijn die dit met ons of voor ons doen.

Henny