Het was een prachtige lentemorgen, maar voor haar was het of de zon onderging om nooit meer op te komen. De dokter had gebeld met de uitslag, en het was helemaal foute boel. Het was kanker.

Gelukkig waren er een lieve echtgenoot, kundige artsen en een hele serie familieleden vrienden en buren om haar heen, die allemaal probeerden het proces van behandelingen zo dragelijk mogelijk te maken.

Rozenkrans

"Wat vind je nou het moeilijkste?" vroeg ik toen ik op een morgen bij haar langsging. "Dat ik mijn haar ga verliezen" vertelde ze, "het is zo onttakelend, zo zichtbaar voor iedereen. Er zijn prachtige pruiken, maar ik blijf het ondingen vinden". Er werd toch een "onding" aangeschaft, met als voorlopig doel: in de verpakking achter in de kast te blijven liggen.

Een mens kan niet altijd dapper zijn, ook bij haar sloeg op een avond de paniek toe. Ze wist uit ervaring dat die over kon gaan als ze haar rozenkrans ging bidden. Het steeds herhalen van het gebed