We weten het allemaal. Het moest eerst Goede Vrijdag worden, voordat het Pasen kan worden. We hebben daarbij beelden en verhalen voor ogen van lijden en vernedering, van kwelgeesten en kruis, van een gesloten graf en van een weggerolde steen. Ze spreken tot onze verbeelding: dat wil zeggen ze roepen beelden in ons op van hoe het is gegaan met Jezus. Hoe Hij als een misdadiger de dood in werd gejaagd. Hij was een sta in de weg geworden en most dus worden opgeruimd. Maar we geloven, dat het Hem verging zoals bisschop Romero in alle bescheidenheid over zichzelf getuigde: Mij kunnen ze doden, maar niet de stem van de gerechtigheid.

Het verhaal van Jezus werd - ondanks zijn gruwelijke dood — het verhaal van een levende. Wie Hij was en wat Hij deed, dat was niet kapot te krijgen. Zelfs de zwaarste steen kon aan Zijn leven geen eind maken. Want Zijn verhaal ging verder.

Met Pasen gedenken we Hem. We houden voor ogen hoe het Hem is vergaan. Maar tegelijk zeggen we dan ook, dat Pasen niet alleen een verhaal is van lang geleden en van ver weg. Pasen gedenken is dat gebeuren opnieuw midden in onze wereld, midden in ons leven plaatsen. Want Pasen gebeurt ook hier en nu. Het staat haaks op alles wat ons leven bedreigt en is een levensgroot protest tegen alles en iedereen, die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en die voor elkaar een bedreiging zijn. Geloven in Pasen is een getuigenis tegen de spiraal van geweld, die ons leven en het leven van onze wereld en bedreigt. Het is een vorm van opstandigheid tegen alles en iedereen, die de ander klein wil houden en kleineert. Geloven in Pasen is geloven in toekomst: is door het duister van het leven heen een lichtpuntje blijven zien dat kan uitgroeien tot een groot en nieuw licht.

Dit alles is niet zomeer een gedachtespinsel, niet zomaar een levensvreemde theorie. Het is zichtbaar onder mensen. Kijk maar naar mensen, die getroffen zijn door ziekte. Ze doen er alles aan om deze te boven te komen. De wil om te leven geeft hen een geweldige kracht, bovenmenselijk soms. Kijk maar naar mensen, die, misschien wel met de moed der wanhoop, blijven opkomen tegen geweld in eigen omgeving en wereldwijd. En we geven toch voor de Vastenactie, omdat we niet willen en kunnen geloven in een wereld waar het slechts voor enkelen goed is om te leven.

Herkennen we onszelf ook niet in de prachtige Paasverhaal van de Emmausgangers. Zijn ook wij niet dikwijls op weg naar "Af" zonder nog toekomst te zien, en dan kan er zomaar een onbekende vreemdeling met ons meelopen. Iemand die luistert naar ons verhaal en die ons doodsbestaan ombuigt in een hoopvol leven. En vol verwondering en dankbaarheid roepen we dan misschien wel ongemerkt iets uit van `God` of `Jezus`. Of we hebben het gevoel, dat er Iemand of iemand is, die ons over het dode punt heen draagt. Vraag niet hoe of wie of wat maar de steen die loodzwaar op ons zoog, is zomaar weg. Terwijl we voor de dood vreesden, is er door de dokter weer nieuwe hoop gegeven. Of we hebben een goede vriend of vriendin ontmoet, die nieuw licht geeft aan ons leven. Pasen gebeurt ook vandaag. We moeten alleen naar mensen om ons heen zien, die nieuw licht laten schijnen in de duisternis. Wij worden als het ware doorzichtig, omdat ze een en al heenwijzing zijn naar de Levende. Ook Maria Magdalena herkende in de tuinman haar verrezen Jezus, toen deze haar bij name noemde. Dat is Pasen vieren ook: weten dat er Iemand is die je bij je naam roept om de weg `van alle leven` te gaan.

Namens mijn collega's wens ik u daarom een `Zalig Pasen`, een feest van leven en van toekomst, een feest van doortocht naar een groot licht, dat heel de mensheid aanschouwen mag.

Pastor Wim Holterman