In juli 2003 ben ik enkele weken in de Filippijnen geweest, in Manila en in het bisdom Infanta. Officieel heet het de praelatura Infanta, maar het functioneert als een bisdom.Ik was daar op uitnodiging van de bisschop, Mgr. J. Labayen, met wie ons bisdom al jarenlang contacten heeft. Verder op uitnodiging van Theo van Loon, een diaken van ons bisdom, die we al ongeveer 30 jaar 'uitgeleend' hebben aan het bisdom Infanta. Tijdens hun regelmatige bezoeken aan ons bisdom hebben zij veel over hun pastoraal werk in Infanta verteld. Maar, zeiden ze, je moet het niet alleen van horen zeggen hebben, je moet ons bezoeken en het zelf meemaken. Onze bisschop, kardinaal Simonis, is er in 1995 op bezoek gegaan tijdens de Wereldjongerendagen in Manilla. Ik ben er dus vorig jaar geweest. Overal rondtrekkend en in de ontmoetingen met parochies, religieuze gemeenschappen en Calamagroepen, heb ik inderdaad ervaren, dat persoonlijk contact je dieper raakt dan verhalen en notities. De reis heeft een diepe indruk op me gemaakt. Ik heb iets mogen proeven van de geestkracht en de levensvreugde van de Kerk van de armen. Ik heb er ook veel geleerd voor onze weg naar missionaire geloofsgemeenschappen.

Het eerste wat mij boeide is, dat armen zich bewust geworden zijn van hun waardigheid, als kinderen van God; dat we daarom met allen een geloofsgemeenschap kunnen vormen als gelijkwaardige zusters en broeders. In de geloofsoverdracht zijn allen leerling; samen wordt een analyse gemaakt van de concrete maatschappelijke context; ieder wordt uitgenodigd om naar zichzelf en naar zijn eigen levensloop te kijken en daar de sporen van Gods aanwezigheid te ontdekken; vervolgens worden maatschappelijke context en persoonlijke levensloop gezien in het licht van een bijbelverhaal. Men doet deze 'bible-sharing' in allerlei groepen, vooral ook in de kleine kerkelijke basisgemeenschappen. Dit zijn kleine groepen gezinnen en alleenstaanden in een buurt, die niet alleen wekelijks bijeenkomen voor 'bible-sharing' maar ook zorg dragen voor elkaar en gemeenschappelijke akties ondernemen ter verbetering van de buurt. Het diaconale aspect is sterk ontwikkeld: bisschop en parochies hebben regelmatig contact met vakbonden en allerlei maatschappelijke organisaties, om gezamenlijk akties te ondernemen. Ik heb hier uitvoeriger over geschreven in het laatste hoofdstuk van mijn jubileumuitgave 'Samen op weg naar God'.

Tegenover de rijkdom aan geloofservaring, die wij kunnen ontvangen van de Kerk van de armen, hebben wij de mogelijkheid om iets van onze financiële rijkdom terug te geven. Daarom heb ik bij mijn 40-jarig priesterjubileum geld gevraagd voor deze Kerk van de armen in het bisdom Infanta. Dit heeft het mooie bedrag van €5.000 opgeleverd. Cordaid heeft toegezegd, dit bedrag te verdubbelen. Daarnaast was een echtpaar bereid om €100.000 te geven voor een project, om ondervoeding tegen te gaan en voor de bouw van een school. In totaal konden we dus €110.000 overmaken.

Dit was amper gebeurd toen we, opgeschrikt werden door de berichten, dat het grondgebied van het bisdom Infanta door vier typhoons grotendeels verwoest is. Water- en modderstromen hebben wegen en bruggen vernield, houten huizen zijn weggevaagd, stenen huizen hebben een 'wasbeurt' gekregen. Er zijn honderden doden gevallen. Onder hen is ook mijn collega-vicaris father Cha; hij was bezig mensen te redden toen hij zelf werd weggevaagd door een plotselinge modderstroom. Hij is intussen begraven 'as a hero', als een herder die zijn leven gegeven heeft voor zijn schapen.

Onze diaken Theo van Loon heeft van de bisschop van Infanta de opdracht gekregen, om alle hulpakties te coördineren vanuit Manilla. Hij vertelde me, dat er dag en nacht gewerkt wordt door een grote groep vrijwilligers, religieuzen en seminaristen, om voedselpakketten, kleding en medicamenten bijeen te brengen. Omdat wegen geblokkeerd zijn, moet men gebruik van helikopters maken. Parochies en huizen van religieuzen zijn centra voor de verdeling van voedsel en kleding van de tallozen, die alles verloren hebben . De ramp heeft enorme solidariteit teweeg gebracht, laat Theo mij weten.

Per email en telefoon heb ik Theo en zijn bisschop laten weten, dat ik intens met hem meeleef en met al die mensen, die ik zo kort geleden heb leren kennen. Ik heb ze ook beloofd, om de rampzalige situatie ook in ons bisdom onder de aandacht te brengen. De kardinaal en de andere leden van het bisdombestuur zijn het hier van harte mee eens. Daarom roep ik u allen op tot een extra financiële bijdrage. Op de eerste plaats is er veel geld nodig voor voedsel, kleding en medicijnen. Vervolgens is er geld nodig voor golfplaten en andere bouwmaterialen, zodat mensen hun huisjes weer kunnen opbouwen. Daarna is er werkmateriaal nodig voor landbouwers en vissers, zodat ze weer aan het werk kunnen. Er zijn computers en verder kantoormaterialen nodig. Kortom, te veel om op te noemen, maar voldoende om een beroep te doen op uw solidariteit. Solidariteit met de Kerk van de armen kan een belangrijke doelstelling zijn op weg naar 2010.