Met kerstmis staan we opnieuw stil bij de Blijde Boodschap, het Evangelie, dat God ons mensen nabij wil zijn. God is onbereikbaar ver weg. Niemand heeft Hem ooit gezien. En toch krijgt Jozef te horen: het kind, waarvan Maria zwanger is, zullen ze de naam Immanuël geven, wat betekent: God met ons (Matteus 1, 23). In Jezus laat God zien, dat Hij het menselijk leven in alles wil delen. Hij wil God met ons zijn. Johannes getuigt plechtig: "Ja. het Woord is vlees geworden! Hij is onder ons Zijn tent komen opslaan" (Joh. 1, 14). We waren gewend aan de woorden: "en Het heeft onder ons gewoond". In de nieuwe vertaling met het beeld van de tent komt meer naar voren, dat God met ons op weg is. Zoals God met het volk in de woestijn was.

Wat Gods nabijheid betekende, zien we in het leven van Jezus. Hij raakte melaatsen aan, waardoor ze gereinigd werden en weer bij de gemeenschap konden horen. Mensen die het niet meer zagen, gaf Hij het zicht. Mensen die doof waren, wist Hij zó te raken, dat ze weer konden horen. Wie sprakeloos waren, bracht Hij tot spreken. Verlamden beurde Hij op. Hij keek Zacheüs diep in de ogen, waardoor het beste in de man naar voren kwam en Zacheüs een ander mens werd. Mannen en vrouwen van uiteenlopende komaf bracht Hij samen en trok met hen op als zusters en broeders. Ja, als God nabij komt, als God met ons is, gebeuren er onverwachte dingen.

Wij hoeven vandaag op dit alles niet terug te kijken als op iets dat jammer genoeg voorbij is. Als de verrezen Heer aan zijn eerste leerlingen de opdracht geeft om de Blijde Boodschap, dat God met ons is, verder door te geven, belooft Hij ze met nadruk: "Weet wel, Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld" (Matteus 28, 20). Wij leven onder deze belofte. Wij mogen geloven, dat de verrezen Heer met ons is. Dat Hij ook voor ons Immanuël is: God met ons. Hij komt heilzaam tot ons in de sacramenten. Vooral in de Eucharistie als Hij ons uitnodigt: dit is Mijn lichaam, dit is Mijn bloed, neemt, eet en drink! Neemt Mij in je leven op! Ik wil het leven met jullie delen. Hij is niet alleen met ons in de liturgie en gebed. Hij wil het leven met ons en met alle mensen delen. Hij kan dit via ons, omdat wij Zijn ogen, stem en handen zijn; omdat wij Zijn lichaam zijn. het lichaam van Christus.

Zo is God liefdevol nabij in de liefde en zorg van man en vrouw voor elkaar en voor hun kinderen. Door de liefde en het geloof van hun ouders, kunnen kinderen op het spoor komen van God en ontvankelijk worden voor Gods liefdevolle nabijheid. Ze kunnen van hun ouders leren om te gaan met God in het gebed. Ze kunnen leren, hoe je als kinderen van God kunt leven.

De verrezen Heer kan ook met ons zijn in de parochiegemeenschap. Vroeger werd die taak vooral aan priesters toebedeeld. Zij hadden persoonlijk contact met allen via biechtstoel en huisbezoek. Zij waren aanwezig bij alle belangrijke gebeurtenissen in het leven van de wieg tot het graf. Dit is nu niet meer mogelijk door de vermindering van het aantal priesters. Diakens en pastoraal werk(st)ers kunnen deze leemte niet opvullen. Maar belangrijker dan dit minder worden is het doorbrekend bewustzijn, dat in dat nabijzijn de roeping ligt van heel de gemeenschap. Samen hebben wij de roeping om de Heer nabij te laten zijn.

Hoe kan de Heer meer nabij zijn dan door mensen, die nabij wonen? Daarom is het goed, een netwerk te hebben van contactpersonen en van ziekenbezoekers, zo dicht mogelijk in elke wijk. Het is belangrijk om een goed secretariaat te hebben, dat altijd bereikbaar is. Het is belangrijk, dat er voldoende centra zijn met gastvrij onthaal door gastvrouwen en gastheren. Het is mooi, als er in deze centra ook een gebedsruimte is, waar mensen zo maar kunnen binnenlopen, om stilte te zoeken of om een kaars op te steken. Al deze vrijwilligers zullen mensen ontmoeten, die contact willen met een priester, diaken of pastoraal werker. Zij kunnen dan bemiddelen. Ook zij hebben de roeping, om door hun aanwezigheid de Heer nabij te laten zijn. Van vrijwilligers en pastorale beroepskrachten is het belangrijk te beseffen dat het niet om ònze nabijheid gaat, maar om de nabijheid van de Heer. Hij wil God-met-ons zijn. Onze aanwezigheid leidt niet vanzelf tot de aanwezigheid van de Heer. Voortdurend zal de vraag moeten zijn: hoe kunnen we zó met mensen omgaan, dat zij iets kunnen ervaren van de nabijheid Gods? Dat is een vraag voor persoonlijk gebed en onderlinge uitwisseling. Hier ligt ook een belangrijke opdracht voor priesters en pastoraal werk(st)ers en diakens. Zij kunnen inspiratie en vorming geven, om te leren hoe je een goede wegbereider kunt zijn voor de Heer, die nabij wil komen aan mensen, die je ontmoet. Parochies kunnen hiervoor ook een beroep doen op categoriale zielzorgers. Bijvoorbeeld en ziekenhuispastor kan ziekenbezoekers leren, hoe je pastoraal met zieken kunt omgaan. Een buurtpastor kan helpen ontdekken, hoe je kunt luisteren naar mensen in de wijk. Een arbeidspastor kan helpen zoeken, hoe je teken van Gods nabijheid kunt zijn onder collega's op het werk.

"God met ons" is niet alleen een Blijde Boodschap van 2000 jaar geleden. Dezelfde Blijde Boodschap wordt ons gegeven. En wij hebben de roeping om deze Blijde Boodschap aan alle mensen door te geven.